تعیین سطح توسعه در مناطق شهری اهواز با استفاده از مدلهای تاپسیس و anp

مقدمه و هدف پژوهش: امروزه شکاف بین مناطق کمتر توسعه یافته و توسعه یافته تر باعث شده است که ارزیابی درجه ی توسعه یافتگی مکانهای مختلف مورد توجه سیاستگذاران و برنامه ریزان منطقه ای در تمامی کشورها باشد تا با شناخت مناطق کمتر توسعه یافته در جهت برطرف کردن شکاف بین این مناطق و مناطق توسعه یافته تر قدم برداشت. با توجه به اینکه در درون مناطق یک مکان ممکن است از لحاظ یک شاخص توسعه یافته و در شاخص دیگر توسعه نیافته باشد در این پژوهش ترکیبی از شاخص های مختلف استفاده شده است تا بطور نسبی وضعیت توسعه ی مکانهای مختلف را مشخص نمایند. روش پژوهش: در زمینه تعیین درجه ی توسعه یافتگی مناطق و سطح بندی آنها تکنیک های مختلفی وجود دارد که در این پژوهش مناطق شهر اهواز در سال 1390 با توجه به 42 شاخص انتخابی با مدل تاپسیس تحلیل شده و برای وزن دهی به شاخص ها از مدلanp  استفاده شده است. رویکرد این مقاله نیز توصیفی- تحلیلی است. یافته ها: یافته های تحقیق نشان داد که مناطق دو و یک بترتیب از توسعه ی شهری بیشتری برخوردارند و توسعه یافته هستند و مناطق سه، چهار، پنج، شش، هفت و هشت از نظر وضعیت توسعه یافتگی در زمره ی مناطق محروم از توسعه قرار گرفته اند. میانگین تاپسیس مناطق 0.311165، انحراف معیار آنها 0.2135 و ضریب پراکندگی مناطق 0.686131 شده است که نشان از بیشترین شکاف و نابرابری بین مناطق شهر اهواز است. نتیجه گیری: مناطق یک و دو شکاف زیادی با سایر مناطق دارند که باید با ارائه راهکارهای مناسب به توسعه ی مناطق محروم کمک شود و در اولویت برنامه های توسعه شهر اهواز قرار بگبرند.